Column Robert Heukels: Bobby Adekanye
Het was na de wissel van Bobby Adekanye toen de trainer en de speler elkaar even een arm om de middel sloegen. Het was kort en het was duidelijk. In het gebaar huisde wederzijds respect, er zat een verleden vol aandacht in. Bobby Adekanye, exotische speler die de wereld zag en proefde, heeft een band met René Hake, nuchtere man uit Erica die zijn cv opbouwt in de regio. Als je Bobby hoort, hoor je de zuidelijke sferen, het timbre van een wereldburger als Clarence Seedorf, het leidt je rechtstreeks naar zijn hart. Wie naar trainer René luistert inhaleert de diepe liefde voor de nuance. Er is altijd een ene kant, altijd een andere.
De speler en de trainer zitten op een wipwap en ergens tussen hen hangt het middelpunt van de balans. Daar raakt hun liefde elkaar. Bobby weet –door schade en schande wijs geworden- dat rust, reinheid en regelmaat zijn weg naar de roem plaveien, hij weet ook dat de onrust en zijn afkeer van al te noeste arbeid hem in de weg kunnen staan. Hake is een man die luistert naar zijn wekker, zijn kompas, zijn ethos. Ogenschijnlijk zijn Bobby en trainer René tegenpolen, misschien schuilt daarin hun chemie. Ze vinden in hun verschillen geen afkeer van elkaar, maar fascinatie. Ze vinden in hun zoektocht naar wat hen bindt dezelfde zucht naar erkenning. En hoe je het ook wendt of keert, het klikt.
Toen Adekanye dit seizoen minder in zijn vorm stak, gaf trainer René hem vrij lang de ruimte te zoeken naar wat de vleugelflitser verloren was. Op een gegeven moment hakte de trainer de knoop door en verdween Bobby naar de bank. Daarvoor was de speler veel te goed, maar er zat geen onrecht in het besluit en Bobby kon twee dingen doen. Weer eens een keer zijn koffers willen pakken of stilstaan voor de spiegel. Hij koos het laatste. De spiegel maanden hem tot rust en inkeer. De paradijsvogel zat eindelijk eens in een nest waarin ze hem niet hulpeloos lieten fladderen. Hij voelde het zelf ook. Het leven zou pas weer deugen als Bobby een ware adelaar was, met scherpe klauwen en wijde vleugels. Hij moest er zelf voor gaan.
Het werd vechten en knokken, werken en blijven geloven, maar toen trainer René zag dat het weer goed zat, werd Bobby bevrijd uit zijn kooi. Tegen Ajax en NEC zagen we het al komen en tegen Sparta ging nog lang niet alles naar wens, maar de oude Bobby vloog bij vlagen ongrijpbaar en gracieus in het ruim. Schitterende assist bij de koninklijke 0-1 van Willum, dribbels die vertrouwen gaven, arbeid die tot vreugde stemde.
Sparta-Go Ahead was een duel om te vrezen, want vormgever Rommens ontbrak. Maar Sparta-Go Ahead werd een duel waarin een groot cadeau lag verscholen. Bobby Adekanye is aan het terugkeren en dat brengt louter vreugde en hoop. Zijn arm die even Hake raakte, de arm van Hake die even om Bobby kromde, daarin zat een ontroerende bezegeling. Tussen twee mannen die wisten dat al het harde werken uiteindelijk toch weer beloond werd.
