Column Rob Oostenrijk: Allerzielen

De zomertijd is net weer geëindigd, het einde van het jaar nadert, de bladeren vallen en het
wordt weer eerder donker. In deze stille periode van het jaar herdenken we onze
overledenen. In de katholieke traditie is dat op Allerzielen, 2 november. Tijdens een speciale
kerkdienst worden de namen van alle overledenen van het afgelopen jaar genoemd.
Aansluitend is er een samenzijn bij de graven op de begraafplaats waar kaarsen worden
aangestoken. De protestanten doen iets soortgelijks op de laatste zondag van het kerkelijk
jaar, die altijd in eind november valt.

Dit gebruik wordt op veel plekken overgenomen. Crematoria organiseren rond deze tijd een
gedenkavond met kaarsen, gedichten en muziek. Ook veel uitvaartondernemingen besteden
hier aandacht aan. Zelf organiseren wij elk jaar in het Worpplantsoen een bijeenkomst voor
de mensen die wij het afgelopen jaar hebben begeleid. We branden dan kaarsen voor de
overledenen en noemen hun namen. Mariëtte zingt een lied en ik lees het gedicht ‘De
Mensen van Voorbij’ van Hannah Lam. Het is een sobere, intieme bijeenkomst. Er is niet veel
nodig om je verbonden te voelen. Samen stilstaan bij de dood, dat is het eigenlijk. Dat is
bijzonder en mooi. Het zijn twee dingen die in ons dagelijks leven soms niet zo
vanzelfsprekend zijn: Stilstaan en De Dood.

Rudolf Steiner zegt: In het lichtende voel ik de levenskracht. Door het licht voelen we ons
verbonden met diegenen die we liefhadden. Een kaarsje aansteken verzacht misschien de
pijn van het gemis. Rob Oostenrijk