Column Robert Heukels: Gerrit Nauber
De goal van Gerrit Nauber was van een wonderlijke eenvoud. Bal voor zijn voeten, voeten tegen de bal, bal in het doel. In mij ontplofte het. Vreugde, schaamte, gunnen. Dat Gait na zijn goal een T uitbeeldde had te maken met een ziekte dochter. Altijd eerst de ander. Gerrit Nauber nam Kowet op zijn schouders toen dat het hardste nodig bleek. Sindsdien groeit de ploeg van Paul Simonis in sneltreinvaart en is de 32-jarige verdediger beter dan ooit.
Nauber was in zijn eerste jaar een muur. De man belichaamde het Go Ahead van Kees van Wonderen. Onder de nieuwe trainer René Hake kwam hij op de bank en toen hij zich terugvocht in de basis, speelde hij anders dan voorheen. Hij viel minder fel de ballen aan, dekte soms lucht in plaats van spits en was toeschouwer bij tegengoals. Ik zag hem worstelen, maar waarmee? Nauber dacht lang dat het de leeftijd was, afgelopen zomer bleek iets anders aan de hand. Het hart. In een zomer waarin Kees Vierhouten plotsklaps wegviel, kreeg Nauber de schrik van zijn leven. Bij hem waren ze er op tijd bij, een ingreep bleek simpel en na een paar weken herstel hakte Simonis de knoop door. Dit nieuwe, jonge Go Ahead had Nauber nodig. Ik keek daar van op. Het bleek een meesterzet.
Sinds hij weer gezond over de velden gaat, staat er een andere zon in de ogen van Nauber. Dit is niet de speler van wie afgelopen maart nog het contract werd opgezegd. Dit is niet de speler die het voetballen zwaar valt, dit is een man met een tweede jeugd. Hij wijst, hij leidt, hij wint duels, zit overal weer bij en tussen, hij vormt met kompaan Kramer een zeemans-duo en is nog beter dan de Nauber die we als muur leerden kennen in de tijd van Kees van Wonderen. Zijn kopbal tegen Groningen liet hem even juichen, maar ja, daar was de VAR al weer, onze trouwe killer van levensvreugde, tegen Heracles was een simpel tikje genoeg om hem te laten springen voor de B-Side.
Vorig seizoen schreef ik kritisch over hem. Ik vermoedde dat Nauber veel beter kon dan hij liet zien en dat zijn leeftijd niks voorstelde, deze man is zo fit en tanig dat hij nog gerust een jaar of vijf meekan. Ik wist destijds niet wat er speelde, desondanks voel ik schaamte over mijn ergernis van toen. Ik onderschatte zijn altruïsme, waarmee hij het roodgeel nu weer zoveel glans geeft. Feitelijk verlangde ik naar de Nauber van nu. Zoon van de club, bescheiden, stoer en sterk, zacht in de kern, hard voor zichzelf, bovenal het anker van al dat talent rondom hem. Ik zag hem stralen in een filmpje na de eclatante 4-1 tegen Heracles. Hij bedankte de supporters in drie talen tegelijk. Onze Gait. Napoli had Maradona, Barcelona had Cruijff, Arsenal had Bergkamp, maar wij hebben Nauber.
