Column Marcel Schoemaker: Danse Macabre

Het is maar hoe je er tegenaan kijkt, maar voor de meeste mensen is wachten zonde van je tijd. Je kunt zoveel andere dingen doen, terwijl je staat te wachten voor het rode voetgangerslicht. Dus lopen we er massaal doorheen. In Duitsland is dat ongeveer de grootste zonde die er bestaat. Probeer het maar eens, je wordt ter plekke net niet afgeschoten maar alle Duitse blikken zijn dodelijk genoeg. Ons ongeduld is langzaam maar zeker in de maatschappij gekropen. We willen alles instant en door. De rij bij de kassa van de super is verworden tot het symbool van wachten.

We willen niet minutenlang in het karretje van onze voorganger kijken om te zien wat hij of zij die avond eet. Dat begrepen de grootgrutters ook en duwden ons langzaam maar zeker naar het scannen van onze boodschappen. Hebben we in elk geval het idee dat het allemaal sneller gaat. Wie op die plek er voor een controle wordt uitgehaald, gaat onmiddellijk op tilt. Daarvoor stond je hier niet. De klachtenlijnen zijn natuurlijk het ergste qua wachten. Van belastingtelefoon tot bol.com, je moet altijd wachten. Met een muziekje waar de honden geen brood van lusten.

De jongste generatie doet dat allemaal ook niet meer. Die snapchat, instagramt en tiktokt zich in het rond. Zonder wachttijden. Wie niet reageert is af. Of ziek of erger. Wanneer je binnen een minuut geen reactie krijgt op jouw vraag, gaat er al bijna een AMBER Alert uit. Maar de genezing is nabij! Daar stonden ze afgelopen week bij elkaar. Alle generaties door elkaar. Zonder veel protest wachtend op wat komen zou. Soms zelfs live een gesprekje met elkaar aanknopend. Het kostte wel wat om iedereen zover te krijgen. Zo’n 35 miljoen. Maar de zorgkosten van mensen met wachtklachten zijn veel hoger. Dus de investering is het meer dan waard. Al blijft die vrolijke wachtrij natuurlijk één grote Danse Macabre.