Column Marcel Schoemaker: Schrikken

En weer is er een wereldwijde klimaattop en stellen we vast dat het zo niet langer kan. We laten ons als de kikkers in een pan met water langzaam koken. We weten het, we voelen het en zeggen: tot de volgende klimaattop. En nu is Donald Duck ook nog een keer herkozen als de nieuwe baas van Duckstad. De verwarring lijkt compleet en dus kruipen we snel weer in ons eigen warme nestje. Maar eerst nog even naar buiten om de ellende van ons af te blazen. Het bladblazersorkest gaat weer vol op het orgel. We kunnen niet wachten tot het laatste blaadje gevallen is. Nederland is en blijft aangeharkt. Dus het is deze dagen ook weer code rood voor egel en eekhoorn. Die net weer een mooie hoop bladeren hadden gevonden om zich op te warmen of een wintervoorraadje onder aan te leggen.

Eekhoorn had dat in eerste instantie gedaan bij een mooie naaldboom. Totdat egel hem uit de winterdroom had geholpen. Kijk eens goed, had ie eekhoorn glimlachend toegefluisterd. Het bleek een kunstboom. De verwarde oude mevrouw van nummer 19 had de kunstboom vorig jaar in de tuin geplant, de hele zomer water gegeven en ook nog wat extra compost in de herfst. Ze vond dat ie er daardoor heel goed bijstond. Zover is het dus al gekomen, dacht eekhoorn bezorgd.

Nep is niet meer van echt te onderscheiden. En we gaan er gewoon voor en hebben er op een of andere manier vrede mee. Terwijl die vrede buiten ver te zoeken is, stoppen we ons zelf lekker warm in. En als de bladblazer van de buurman tot rust is gekomen, horen we op de radio nog net een flard van het laatste nieuws. Egels staan nu op de rode lijst van bedreigde dieren in de categorie ‘bijna bedreigd’. Bijna gelukkig, je moet er toch niet aan denken dat ie… Dat was even schrikken.