Column Robert Heukels: Eagles Inside
Hij zit schuin achter me. Blonde haren, rode konen, frisse kop. Nog even geduld, nog even maniakaal hard werken, dat is zijn lot. Nog een paar weekjes, dan zal het roodgeel weer om zijn schouders glijden, zal het nummer 10 weer voor hem klaar hangen, balsem op benen, noppen op de vloer, en geluid van het ongeduld: tik, tik, tik. Deze IJsselderby zit hij, niet ver van de uitgezwaaide Bas Kuipers, in een hoekje van het stadion nog kansloos te zijn. De meester mist zijn penseel en het doek, de geopereerde knie verhindert hem al weken zijn aanvalsdriften te laten schilderen.
Hoe goed is Søren Tengstedt. Toen hij kwam, als opvolger van Willum Willumsson, mocht hij in diens gigantische schaduw wennen aan de eredivisie. Flarden van genialiteit wakkerden de hoop aan dat Technisch Directeur Paul Bosvelt in de roos had geschoten. Ook klonken geluiden dat de tank van Tengstedt nog lang niet vol zat, hij moest opgebouwd worden en klaargestoomd. In de play offs speelde Tengstedt schitterend, hij was een van de mannen die opstonden toen het moest. Zijn goal in Noorwegen tegen Brann Bergen verleidde menig journalist tot likkebaarden, dit was zijn doorbraak. Sommigen zeiden zelfs dat Tengstedt beter was dan zijn voorganger, maar je kunt ook overdrijven. Wat Willumsson in twee jaar liet zien, valt amper te overtreffen. En toch… aan Tengstedt schittert iets. Hij is die ene speciale speler. Die sneller ziet, sneller handelt, de genialiteit in zijn spel onmiskenbaar aanwezig.
Ik zie hem zitten als de IJsselderby voorbij trekt in een storm met twee gezichten. Het valt me op dat ik hem zijn leeftijd zie dragen. Tengstedt oogde lang als een blozend mannetje van amper 20, maar de waarheid is anders, hij is op een leeftijd gekomen waarin je leveren moet., Tengstedt werd 30 juni 24 en is al bijna een jaar een Eagle. Zijn belofte hangt nog altijd boven de Adelaarshorst, maar het lullige is dat Kowet ging draaien toen Tengstedt zijn basisplaats moest inleveren. En ja, zo’n knieoperatie, die zet een speler minstens zes weken stil. Ik reken terug en zie dat er al vier voorbij zijn, maar hoe je het wendt of keert, nu komt het er op aan. Komt hij sterker dan ooit tevoorschijn en zal hij, gelouterd en vastberaden, het team de extra glans geven?
In de catacomben van het stadion zullen ze met hem bezig zijn. Fit krijgen, stimuleren, inspireren, nog wat extra aandacht, koesteren, liefhebben. Iedereen weet het, iedereen voelt het, Søren Tengstedt is de man waarvoor je naar een stadion komt. Eén penseelstreek en hij beslist de wedstrijd, één machtige bal en alles breekt open. Ik kijk nog een keer achterom en zie hem klappen na de goal van Enric Llansana. Als de winter komt, breekt zijn zomer aan. Ik voel het, ik weet het, het moet zo zijn.
