Column Robert Heukels: Eagles Inside
Hoewel de zege op Almere niet meer dan drie punten opleverde en we daardoor van plek 10 naar 7 stegen, kwam zaterdag 23 november 2024 torenhoog bij me binnen als een van de meest memorabele en winstgevende roodgele dagen ooit.
Vooraf was ik nerveus geweest, gespannen als een kind dat debuteerde bij de F-jes. Stel, bedacht ik me, dat het deze dag niet lekker zou lopen. Gingen we dan in mineur het jaar 2024 uit, het jaar dat met gouden letters in de geschiedenisboeken moest worden opgenomen? Een jaar waarin we keer op keer in onze armen knepen. Een jaar waarin het geluk niet op kon. Het jaar waarin we in de opperste staat van vreugde ver teruggeworpen werden door het overlijden van Kees, maar toch vooral het jaar van samen, van groei, van verbinding, van dat kleine stukje warmte in een wereld die stapelgek lijkt geworden.
Dat kon niet. Mocht niet. Maar stel. Als we van Almere hadden verloren en daarmee ons zelfvertrouwen was verpulverd. Twente, NEC, Utrecht, Sparta, NAC… was dat een fijn programma richting de kerst? Ik wist het niet. Ik stelde mezelf de vraag: wat was er mis met mij? Waarom deze spanning? Hadden onze jongens nog niet genoeg bewezen een geweldig team te kunnen zijn? Daar zat meteen de pijn. Ik word ouder en sentimenteler en merk dat ik dit Kowet hartstochtelijk koester. De Adelaarshorst wordt bewoond door prachtige mensen die onze club met hart en ziel verdedigen. Ik gun ze enkel succes en kan de gedachte van verlies, falen en twijfel niet aan.
Dus ik was stil op 23 november 2024, maar toen toen begon het. De zaterdag werd magisch. De donkerte kwam, de lichtmasten gingen aan. Regen. Wind. De helikopter. Ryan aan de hand van Paul Bosvelt. Die blik toen het dappere mannetje van 8 de bal met volle aandacht kreeg van Makkelie, als mens sowieso de meest fijnbesnaarde arbiter van dit land. Ik zag een foto van Bobby met Ryan in de rust en dacht aan mijn werk bij Make-A-Wish, ik ken de impact voor later, Ryan zal Bobby nooit meer vergeten, zoals hij Paul en Danny nooit meer zal vergeten en al zeker niet Mats, onze geweldige aanvoerder die de bal er zo mooi in zwabberde. Het zal hem inspireren en wie weet waar naartoe.
Ik snifte en slikte me door de wedstrijd heen. Emoties, kippenvel, ontzetting want godallemachtig wat speelden we slordig, dan weer rillend van de trots omdat onze Scandinaviërs schitterden en onze dubbele zes, de heren Linthorst en Llansana, de lakens begonnen uit te delen. Na afloop zag ik hoe Simonis, een halve Spanjaard toch wel, knuffelde met al zijn spelers. Ik zag Adrie in zijn sjaal verdwijnen, hij had de wissels glimmend begeleid, alsof het nooit anders was geweest.
23 november 2024 deugde en ik besefte ineens wat deugen betekent. In een land waarin deugneuzen spottend en schertsend belachelijk worden gemaakt, dacht ik: laat Kowet maar lekker in al zijn rauwheid en bizarre clubliefde deugen. Laat Mats Deijl maar lekker thee drinken, laat onze stoere Zweedse spits na iedere wedstrijd fijn zijn kindje op de arm nemen, laat de boys stralen en laat de zon in het hart van Ryan verdwijnen. Dit is het jaar van de Eagles en het jaar verdient een gouden run naar een welverdiend einde. Ik heb er weer alle vertrouwen in.
