Column Robert Heukels: Brief aan Kees Vierhouten
Kees, het was weer zo’n avond. We stonken naar de regen, naast me rookte Dop een peuk en onze nieuwe trainer Paul gooide enthousiast roodgele balletjes naar de kirrende kids in het publiek. We lieten de zon in het hart, ik zwaaide naar Rob en Albert die altijd de juiste plaatjes op de juiste momenten draaien. Jannie vouwde haar vlag op, onze robuuste spits en robuuste stopper gaven hun kleintjes terug aan hun meisjes na de ereronde, Evert omhelsde zijn vader en moeder, Joris knuffelde zijn hele familie, de majestueuze Enric straalde, de Ollies zwaaiden, Luca balde een vuist, Jakob was van zijn Harry Potter-bezem afgedaald en niet van het veld te slaan. We hebben al 25 punten, Kees, o dat had je al voorspeld, je hebt gelijk, hoe kon ik het vergeten. Ik draalde eindeloos en om me heen deden Spaans, Brugge en Foppen hetzelfde, wij, de schrijvers en radioreporters van roodgeel, wilden niet weg van deze plek. Hier zijn we gelukkig. Dit is ons huis. Laat ons nog even blijven. Laat ons nog even mijmeren.
De laatste wedstrijd van het jaar was jouw wedstrijd. Wat paste dit bij waar je van hield. Met de stortbuien en de storm joegen 22 voetbalhelden mee het veld over, onvermoeibaar, tot diep in het rood. Er brak er eentje zijn neus, we misten de mooiste kansen, zij van NAC bleken hartstikke goed en een jochie van achttien maakte een wereldgoal zodat we achter kwamen. Het fijnste scenario, het deed denken aan de laatste twee wedstrijden die jij zag. NEC-uit en Utrecht-uit. Beide keren wonnen we alsnog, met 2-1, beide keren bogen we het heldhaftig om en om dat te eren deden we dat nu weer. De spits die jij altijd al goed vond ramde er eentje in en Ollie deed de rest. Nee, die hebben we nog niet verkocht Kees en laten we dat ook maar niet doen. Hij nadert de top 3 van de topscorerslijst, ik maak geen grapje, het is echt waar.
Kees, ik mag je opnieuw vertellen dat we naar het beste Go Ahead Eagles ooit kijken. Sinds Barry Hughes in 1972 dat Eagles erachter heeft geplakt hebben we nog nooit zo genoten als nu. Ik dacht niet dat Cees van Kooten, Knakkie Schneider en John Oude Wesselink ooit overtroffen zouden worden, welnu, het is gebeurd. 2024 was het zover. De beste ploeg, de beste staf, de beste sfeer, we zijn voorgoed het Gallië van deze tijd, we zijn Asterix, Obelix en al die anderen. Ontroering went nooit, dat is het verrukkelijke. En dankbaarheid groeit voor dit roodgele meesterwerk van velen, in jouw geest delen we bescheiden alle lof. De nieuwe trainer begon na de wedstrijd tegen ons te vertellen over zijn staf. Hij struikelde over zijn woorden van bewondering. Schitterend man. De laatste jaren is er zoveel gebouwd en zoveel goed gedaan.
Kees, iedereen mist je, dat is onverminderd. De apps, de woorden, de originele gedachten, je liefde voor het leven en onze club. Maar ik kan je geruststellen. Jouw geest is niet verdwenen, we ademen nog altijd jouw rauwe moed en doen dat met opgestroopte mouwen. Vlak voor ik zaterdagavond de Adelaarshorst verliet keek ik om me heen en zag Mats, Jakob en Dean: leiderschap, virtuositeit en wilskracht. Jongens zonder spatjes, jongens van ver hier vandaan, maar allemaal jongens die samen het beste Kowet ooit zijn. Wees trots Kees en hef het glas daar in de hemel. Dit is jouw club, dit is het meisje waarop je verliefd werd en weet je wat? Zij is nu de mooiste vrouw van de hele voetbalwereld.
