Column Afscheidshuis: Samen zijn…

Het is vrijdagavond en ik ben gevraagd om bij de condoleance aanwezig te zijn van de meneer die in familiekamer de ‘Schipbeek’ ligt. Zijn vrouw, kinderen en kleinkinderen zullen er over een half uur zijn om zich voor te bereiden voor de condoleance.

Ik ben net binnen en zet de verwarming aan wanneer de familie binnenkomt. ’We zijn een beetje vroeger want we gaan hier eten’, zegt de dochter. Ik geef ze groot gelijk. Nu kunnen ze nog even in alle rust eten voordat het straks druk wordt. Oma komt al snel met de patat en snacks binnen en gaat ook aan tafel. De kleindochters roepen in koor ‘Joepie, patatjes’! Van de familie mag ik niet weigeren en er wordt een bord voor me neergezet. Het ruikt heerlijk.

Oma vraagt of de meisjes willen zingen voor het eten en ze knikken beiden. Oma zet het Onze Vader in en iedereen zingt mee. Wanneer we uitgezongen zijn vertelt de dochter dat ze elke vrijdagavond bij opa en oma patatjes eten en dan samen zingen. Een mooi ritueel, voor allen herkenbaar en dierbaar.

Snel ruimen we alle spulletjes op en de familie maakt zich op voor de condoleance. Zij gaan richting de kerk en ik zet de deuren open voor de genodigden. Het ontspannen gevoel van samen zijn en eten is weg en het gevoel van verdriet en afscheid nemen is voelbaar. Verschillende gevoelens die elkaar in korte tijd opvolgen. Een lach en een traan liggen dicht bij elkaar… zo is het leven…