Column Marcel Schoemaker: Paaseitjes

Nog voor Sinterklaas zijn intrede maakte in de Lage Landen hing het er al, zo begin november. Kerstverlichting in alle soorten en maten. De accentverschuiving van Sint naar Kerstman leek ook in het commerciële circuit merkbaar. Maar kijk, een paar maand verder en nog zien we her en der de verlichting hangen. De mens is zoekende naar het licht, de verlichting. Lastig in deze Dry January met veel mist en grijze luchten. Wie moet ons het grote licht brengen? Donald Duck of Elon Muskusrat? Een te grote gok. En ook het kabinet Schoofschotel blijft alles maar uitstellen. Terwijl we juist wachten op verlichtende besluiten. Dan moeten we zelf maar aan de bak. Zelf het licht opzoeken. De vroegboekingen zijn weer niet van de lucht. Zo’n aanbieding kun je toch niet laten lopen? Allemaal op zoek naar het aangename zonlicht. En ja, alles is weer duurder dan vorig jaar. Maar we hebben er hard voor gewerkt en mogen wij ook een keer? En zo gaat het op de meer korte termijn ook in de kroeg. Iedereen staat gezellig te foeteren aan de bar. Het moet toch niet gekker worden met al die prijzen in de horeca. Vier euro voor een kop thee, zeven euro voor een glas wijn? Zijn ze nou helemaal besodemietert. Proost! Want lichtpuntjes hebben we nodig, ook al zijn de momenten onbetaalbaar.

En de antidepressiva zijn ook niet meer zo goedkoop. Je kunt dadelijk nergens meer heen zonder X of TikTok. Dus zoeken we zelf letterlijk de verlichting. Gooien ook bij stookcode rood het hout in de houtkachel en laten de kerstverlichting branden totdat de buurman komt vragen of alles in orde is. Natuurlijk is alles in orde, maar in deze verwarrende tijden is het niet makkelijk de juiste koers te houden. Pepernoten in september en ja hoor, ze liggen alweer in het schap bij de super, die verrekte paaseitjes.