Column Robert Heukels: R.I.P. Jimmy Calderwood
Het was eind maart 2012 en volgens Wikipedia werd Jimmy Calderwood toen trainer van Ga je Gang Eagles. Ik maak geen grapje, dat staat er echt. Van de huidige staf kan Eric Weghorst, onze keeperstrainer, erover meepraten, want die was er toen ook al. Jimmy Calderwood moest ervoor zorgen dat de ambities gered werden, want zijn voorganger Joop Gall had er een beetje een rommeltje van gemaakt. Gall, een grappige man, betrapte ik eens op het roken van een sigaretje tijdens de rust van Eindhoven-Go Ahead. Ik wist niet wat ik zag. In de kleedkamer van koploper Eindhoven zat de jeune premier van het trainersgilde, Ernest Faber, zijn manschappen met een spetterende speech op scherp te zetten en onze trainer kuierde doodgemoedereerd en dampend in het rond. Hij had beter zijn ploeg kunnen toespreken, want vlak na rust stond iedereen meteen op het verkeerde been en werd het 1-0. Die klap kwamen we niet meer te boven. Go Ahead speelde verschrikkelijk slecht.
Niet lang daarna sloeg de paniek lichtjes toe. TD Marc Overmars maakte bekend dat hij het voor gezien ging houden en bij Ajax aan de slag ging, assistent Paul Bosvelt stopte er ook al mee en even later kreeg Gall zijn congé. We hadden best een aardige ploeg, met de voorhoede Antonia-Kolder-Houtkoop, prima spelers als Karami, Janota, Kromkamp, Schuurman, Heerkens, Bus, Suk en Overgoor, maar we haalden uiteindelijk slechts 41 punten.
Dat we desondanks de play offs haalden dankten we volledig aan Calderwood. Hij toverde een spirit in het elftal die ongekend was. Hij was slechts zes duels trainer, maar we wonnen er vier van en speelden twee keer gelijk. Het laatste duel hadden we een puntje nodig en verdomd, in de blessuretijd deed Freek Heerkens het in Sittard: 1-1. Jimmy bracht niet alleen de spirit terug, hij had ook een flinke portie geluk aan zijn kont hangen. In Schotland hadden ze het al veel gehad over het zogenoemde Calderwood-effect, te vergelijken met het Korbach-effect. De man komt, de man laat iedereen lachen, de man wint.
In de nacompetitie ging het al snel mis, maar desondanks werd Jimmy Calderwood nooit vergeten. De tussenpaus paste perfect in Deventer en was een allemansvriend, de roodgele stropdas stond hem voortreffelijk. Zijn opvolger Erik ten Hag zou het seizoen erop promoveren, maar Calderwood ging de geschiedenis in als de man die het zelfvertrouwen terugbracht in Deventer. De circa 4500 toeschouwers die destijds op de tribune zaten zongen hem graag toe, de romantici onder ons schonken Calderwood een mythische status en ik schrok afgelopen zondag toch van het bericht dat hij op 69-jarige leeftijd is overleden. Al wist ik dat hij al lange tijd ziek was. Alzheimer had hem flink te grazen genomen.
De tijd die Calderwood in Deventer doorbracht en ook de tijd waarin zijn zoon Scott bij Go Ahead werkte als assistent-trainer, ligt ver achter ons. De toeschouwersaantallen zijn verdubbeld en het huidige team overtreft de prestaties van twaalf jaar geleden ruimschoots. Trainers roken niet meer, data bepalen alles en iets als het Calderwood-effect lijkt lang verleden tijd. Toch kwam er een weemoedige glimlach op mijn gezicht toen ik aan Jimmy dacht. Hij was one of a kind en ondanks het feit dat ie er slechts drie maanden was, was Jimmy een echte Eagle.
